Zij waren joods en mochten niet bestaan

Op 10 mei 1940 viel het Duitse leger Nederland binnen. Vanuit Duitsland waren langer berichten binnen gekomen over de vervolging van Joden. Het systematische vernederen en isoleren van de Joden zoals in Duitsland eerder had plaatsgevonden, begon zich te herhalen voor de Nederlandse Joden. Jozef en Regina waren de enige Joden die woonden in de gemeente Bedum tijdens de tweede wereldoorlog. Ook Bedum ontkwam niet aan de maatregelen die de Duitse bezetter de Joodse mensen het leven zuur maakten. Er kwamen bordjes: “voor Joden verboden” en ze mochten geen handel meer drijven. Ook mocht Jozef geen lid meer zijn van de sociëteit “de Eendracht”. 

Jozef en Regina werden verplicht om op hun identiteitsbewijs de letter J te laten plaatsen. Dit stond voor Jood. Ook moesten ze zich op last van de Duitsers laten inschrijven op het gemeentehuis. Dit was een aanmeldingsformulier waaruit kon blijken dat ze Joods bloed hadden. Jozef en Regina hebben dit gedaan op 13 februari 1941. Vanaf dat moment wisten de Duitsers precies waar de Joden woonden en hoeveel in elke gemeente. Ook moesten ze een duidelijke gele ster op hun kleding aanbrengen en die altijd dragen. Ze werden dus eigenlijk gebrandmerkt als vee.

 

In het najaar van 1942 kregen twee marechaussees (politieagenten) de opdracht Jozef en Regina Meijer op te halen en te arresteren. 

De politieagenten waren Hielke van der Heide en Willem Homoet. 

( hun verhaal elders op deze site ) 

Deze twee  politiemannen waarschuwden het echtpaar Meijer en vertelden dat ze moesten vluchten. Regina Meijer bracht nog wat levensmiddelen naar de buren. Hierna vertrokken ze uit hun huis.(In Bedum ging het gerucht dat ze naar Engeland waren vertrokken.) Notaris Wolters uit Bedum heeft er voor gezorgd dat de toenmalige burgemeester van Bedum Timmer, die met de Duitsers samen werkte, hun woning niet kon gebruiken. (zie het verhaal van notaris Wolters elders op deze site ) 

Ze lieten nagenoeg alles achter behalve wat kleding. Ze konden gelukkig terecht bij de familie Lerk. Die woonde vlak in de buurt aan de Schultingastraat 6. Meneer Lerk had twee kinderen, Max en Waling. Hun verhalen zijn elders op deze site te lezen. Jozef en Regina verbleven boven in de middelste kamer. Het is een hele kleine kamer. Hooguit 2 1/5 meter bij 3 meter. Hier moest ze overdag blijven zitten en waarschijnlijk pas als de kinderen op bed lagen, konden ze even naar beneden. De kinderen probeerden wel eens door het sleutelgat te kijken maar zagen nooit wat. De deur zat op slot. De deur met het sleutelgat is er nog steeds. Je kan nu ook zien dat het sleutel gat aan de buitenkant van de deur hoger zit als aan de binnenkant. Daarom zagen de kinderen van toen en nu niets. Toch was het niet veilig in de Schultingastraat 6 te Bedum. Het huis bleek erg gehorig. Als de wc werd doorgetrokken konden de buren dat heel duidelijk horen. Dat was normaal niet zo erg maar als er niemand thuis hoorde te zijn ……